Freek Vonk 2.0

Lieve vrienden,

Vorige week noemde ik mezelf nog Bakra, maar ik merk dat ik daar steeds minder trekken van vertoon: de inburgering is begonnen! Het tannen is in volle gang, verschillende uitspraken in het Sranan Tongo vergeet ik nooit meer en stress… Wat is dat? Ik heb kennisgemaakt met de Surinaamse leerlingen, collega’s, cultuur, gebruiken en lesstof én ik heb een begin gemaakt met het verkennen van de binnenlanden.

STAGE
Ik loop elke dinsdag, woensdag en donderdag stage op M.G.J. Poolschool. Iedere ochtend als ik het gebouw binnenloop, word ik door elke leerling met twee woorden begroet. Ik ga op ‘mijn’ bankje zitten, waar alle stagiaires en gasten plaats moeten nemen. Dat dat het bankje is waar ik moet zitten, werd wel duidelijk toen ik de eerste dag met mijn blije hoofd de personeelskamer binnen kwam lopen in de pauze. Ik nam plaats aan een tafel en begon te kletsen met een collega. Mijn gesprek werd rap onderbroken door een andere collega die zei: ‘’Juffie, deze stoelen zijn voor docenten, jij moet op het bankje op de gang zitten. Die is voor stagiaires.’’ Enigszins gegeneerd liep ik naar het bankje en besefte ik dat dit het eerste grote verschil was waar ik tegenaan liep. Enfin, ik zit dus elke ochtend op het bankje te wachten tot de bel geluid wordt. Het is een bel die mevrouw Elmont, de onderdirectrice en tevens mijn mentor, handmatig rinkelt. De hele school verzamelt zich na het horen van die bel in de binnentuin van de school om het volkslied te zingen terwijl de Surinaamse vlag wordt gehesen. De eerste keer dat dat gebeurde, stond ik daar een beetje toe te kijken als Bakra, terwijl iedereen het volkslied uit volle borst meezong. On-ge-mak-ke-lúúúúúk…
Nadat het volkslied gezongen is, lopen alle leerlingen naar hun eigen lokaal. De docenten niet, die wachten rustig af tot iedereen in zijn lokaal is. Ook dat heb ik geweten toen ik mijn eerste dag na het horen van de bel enthousiast direct naar het lokaal wilde lopen. Ik werd teruggeroepen door de Surinaamse stagiaires, die zich oprecht afvroegen wat ik ging doen…
Het was de bedoeling dat ik twee weken lang lessen zou observeren, omdat de lessen er hier nét wat anders aan toe gaan dan in Nederland. De eerste dag heb ik dus braaf lessen zitten observeren. Het viel me op dat docenten hier veel strenger zijn dan in Nederland. Er zijn duidelijke regels voor leerlingen. Het onderwijs is heel docentgestuurd, wat inhoudt dat docenten alle theorie voor de klas staan voor te kauwen, terwijl de leerlingen aantekeningen maken. Ik ben me ervan bewust dat ik alle docenten hier nu over één kam scheer en daar moet ik een kleine kanttekening bij maken. Mevrouw Elmont betrekt de leerlingen namelijk wel heel erg bij haar uitleg, zoals we dat in Nederland leren. Weer een andere docent praatte rustig verder terwijl het gros van de klas erdoorheen kletste. Nog een ander liet een leerling de theorie uit het boek op het bord schrijven, terwijl ze zelf toetsen nakeek.
Terwijl ik dit aan het observeren was, besefte ik dat dit heel anders is dan ik gewend ben. Maar ach, ik zou nog twee weken hebben om te observeren. NOT dus. De tweede dag kwam er namelijk een docent naar me toe die vroeg of ik haar les over kon nemen, zodat zij naar een vergadering kon. Uiteraard deed ik dat. Vanaf die dag heb ik nagenoeg geen lessen meer geobserveerd. Ik ben voornamelijk bezig met het invallen voor docenten uit de sectie Nederlands. Erg leuk om te doen.
Ik wist van te voren niet goed wat ik moest verwachten. Ik hoorde dat het niveau in Suriname wat lager kon liggen dan in Nederland en dat de leerlingen hier allemaal wat beter zouden luisteren. Nou, ik weet niet meer wie mij die fabels heeft verteld, maar het tegengestelde is waar. De lesstof die de leerlingen aangeboden krijgen, is van een hoog niveau. Ik merk dat de leerlingen het wel lastig vinden, maar dat ze het na een aantal keer herhalen wel goed weten. En dan het klassenmanagement… Het is echt niet veel anders dan in Nederland. Er zijn hele lieve klassen en er zijn klassen die drukker zijn. Wanneer leerlingen onderling in het Sranan Tongo spreken, wordt dat hier net zo hard afgekapt als in Nederland, wanneer een leerling in een andere taal spreekt. Wat wel echt anders is, is dat leerlingen hier allemaal met twee woorden spreken. Een enkele ‘ja’, zul je hier nooit horen. Het is altijd ‘Ja juf,’ of ‘Goedemorgen mevrouw.’

Het is leuk om te zien hoe de leerlingen het verschil met Nederland ook interessant vinden. Ik ben laatst gewoon door een volledige klas vijf minuten lang uitgelachen om mijn accent en toen ik weer verderging met praten, vonden ze het nog steeds leuk. Het uur daarna had ik een andere klas en ineens stak een leerling zijn vinger in de lucht met de vraag: ‘’Juffie, draagt u lenzen? U hebt zulke blauwe ogen.’’ Hij snapte absoluut niet hoe het kon dat ik dan tóch kon zien. Ik heb er maar even een kort biologie-intermezzo van gemaakt. (Tja, je moet als docente Nederlands blijkbaar van alle markten thuis zijn…)
Afgelopen donderdag was ik met een klas naar de bieb geweest en toen ik terugkwam met een deel van de leerlingen, omdat de andere leerlingen nog bezig waren, was de deurklink uit het lokaal. Toen een leerling zag dat ik er niets van snapte, lachte hij: ‘’Ja mevrouw, dat is de Surinaamse stylo.’’ En inderdaad, twee minuten later kwam een leerling terug met de deurklink, zodat de deur weer opengemaakt kon worden.
Al met al, geniet ik ontzettend van mijn stage hier. Ik merk dat het meer van mijn kennis vergt, omdat ik geen computer heb waarop ik bijvoorbeeld even snel wat voorbeelden kan zoeken als ik zelf niets kan verzinnen. Omdat er in dit gebouw geen ramen zitten en de deuren altijd openstaan, moet ik continu harder praten dan ik gewend ben en daarbij komen mijn logopedieoefeningen goed van pas. Ik heb geen last van mijn stem en dat is een heel goed teken!

Ik woon intussen nog stééds in het hostel. De nieuwe belofte die mijn huisbaas gemaakt heeft, is dat we a.s. woensdag in ons huis kunnen en we geloven hem maar weer op zijn ogen. Het is heel fijn om na een stagedag, compleet bezweet van het fietsen, in het zwembad te kunnen ploffen en elke avond uit eten gaan, lijkt ook geen straf, maar ik zou het inmiddels wel fijn vinden mijn eigen plekje te hebben.

Ik wilde graag een wat korter verhaal schrijven dan de vorige keer want die ging echt ‘te fur’, maar helaas… Ik denk dat ik pas op de helft ben, aangezien ik ook een tripje naar de binnenlanden heb gemaakt. Dus mocht je even pauze willen nemen van dit verhaal, doe het dan nu!

OVERNACHTEN BIJ DE INDIANEN!
Vrijdagavond zijn we met zijn (bijna) allen uit wezen eten bij Zus & Zo (googel dat even, want het sfeertje daar is echt te leuk). Uiteraard gingen we braaf op tijd naar bed, want de volgende dag zou Rudi Wortel al vroeg voor de deur staan. En inderdaad. Met mijn rugzak ingepakt en jungle-outfit aan (onder het motto: als je gaat, ga dan in stijl), zaten Niels en ik te wachten tot Wortel zou arriveren. Een busje reed voor en de tour kon beginnen! Ruudje (Rudi) zou Ruudje niet zijn als hij er geen feestrit van zou maken: de muziek knalde uit de speakers en de sfeer zat er goed in. Nadat we even een korte stop gemaakt hadden om hangmatten en klamboes te kopen, vervolgden we onze reis richting de plantages bij Domburg. Nietsvermoedend zaten we te zingen en te genieten, toen Shullivan, een van de assistentes van Ruudje, een leguaan tevoorschijn toverde. Je verwacht veel in een rijdende bus, maar dat niet. Nadat hij de leguaan weer had weggestopt, dachten wij dat het spektakel wel over was, nou móói niet, dus. Ineens stond hij voor onze neus met een babyluiaard. Té schattig. We hebben met hem geknuffeld en terwijl hij ons vergezelde, arriveerden we in Domburg. We staken met een bootje de Suriname Rivier over en kwamen aan bij een plantage, wat in feite een minidorpje was. De natuur daar was echt prachtig en het was mooi om te zien hoe die mensen daar leefden. We hebben over de plantages gebrommerd, tot het keihard begon te regenen. Jammer, want ik had de smaak net goed te pakken toen ik met ‘standje oma’ over de plantages racete. We schuilden en aten de bami die een local gemaakt had: heerlijk, maar mijn mond fikte wel even aan af en toe. Welkom in Suriname! We dronken kokoswater uit een kokosnoot die Shullivan persoonlijk uit de boom hakt had en pakten daarna de boot terug naar het vasteland. Daar stapten we weer in de bus om verder te rijden richting een indianendorp, waar we zouden overnachten. Eenmaal daar aangekomen, keek ik mijn ogen uit. Overal wit zand en mooie natuur. We hingen onze hangmatten op (beter gezegd: keken toe hoe Wortel, Dino, Shullivan en Joey onze hangmatten ophingen) en trokken daarna onze zwemkleding aan. We liepen naar het water en daar heb ik mijn eerste angst overwonnen: we zwommen in pikzwart water en ik kon absoluut niet zien of er beesten zaten. En dat in de jungle… Het water was heel zuiver en het had de pikzwarte kleur door alle blaadjes die er in de loop der eeuwen in zijn gevallen. We stapten uit het water en werden geroepen door Shullivan, die een groep apen zag. En inderdaad, vlak bij ons kamp, was een groep apen op zoek naar een slaapplek. Heel bijzonder om van zo dichtbij te zien. Niet lang daarna was het eten klaar. We hebben heerlijk gegeten en maakten daarna een kampvuur. De, zoals Ruudje het noemt, vrolijke drankjes kwamen tevoorschijn en Luuk speelde paar lekkere nummertjes op zijn gitaar. Sterke verhalen werden verteld en spelletjes gespeeld. Tot het moment dat er een auto aan kwam… We keken op en de auto stopte bij ons kampvuur. Het waren de lokale indianen die muziek kwamen maken! We hebben gedanst bij het kampvuur en de sfeer zat er goed in. Ik had nooit gedacht dat ik ooit een indianendans rond het kampvuur zou doen met échte indianen. Het was zó gezellig, ik kon alleen maar lachen. We hebben nog even gechilld met de indianen en daarna werden onze klamboes opgehangen en was het tijd om te gaan slapen in de hangmat. Het was heerlijk om zo te slapen met alle dierengeluiden op de achtergrond: vogels, apen, dieren waarvan je het bestaan waarschijnlijk niet weet, geweldig. Uiteraard werden we vroeg wakker van het licht en Rudi die vrolijk aan het zingen was: ‘’Danku, voor deze moooie morgeeeen, danku, voor deze moooie daaaaaaag.’’ Goed, tijd om op te staan dus. We ontbeten, ruimden onze spullen op en vertrokken richting de Jodensavanne. Wortel heeft ons daar rondgeleid en het was mooi om te zien. Overal waren ruïnes te zien en we eindigden met een prachtig uitzicht over de Suriname Rivier. We aten ’s avonds met z’n allen bij de jongens thuis en daarna ben ik om 20.30 uur moe, maar voldaan in slaap gevallen; het was een fantastische tweede week.

Op naar nog meer avonturen!

Heel veel liefs,

Lotte

PS Al die foto's en filmpjes van carnaval... Huilen...