The Raleigh Girlz on tour!

Lieve vrienden,

Time flies! Zelfs in Suriname, waar ze niet de klok, maar de tijd hebben. Heb je nog maar een half uur voordat je moet vertrekken en ga je nog even in je hangmat liggen? Iedereen begrijpt je en wenst je welterusten. No spang, maak je niet druk, no spang! En ik moet toegeven, dat is geen probleem meer na twee maanden Suriname. GENIETEN!

STAGE
Op stage gaat alles zijn gangetje. De leerlingen zijn steeds meer gewend aan hun ‘bakrajuffie’ en die bakrajuf is ook steeds meer gewend aan haar Surinaamse leerlingen en collega’s. Mijn gebruiken uit Nederland worden steeds meer vervangen door de Surinaamse. Wanneer een leerling bijvoorbeeld naar het toilet moet tijdens mijn les, mag dat van mij in Nederland nooit tijdens de klassikale uitleg. Toen ik dat de leerlingen de eerste weken steeds vertelde, kreeg ik scheve gezichten en een hoop discussies. Collega’s adviseerden me de leerlingen gewoon naar het toilet te laten gaan. Dat leerlingen elke dag friet of bami met kip eten, is inmiddels ook heel normaal geworden voor me. Ik val nog steeds veel in voor mijn collega’s en sta nog steeds voor de klas met veel plezier. Er is wel een aantal klassen dat erg druk is. In die klassen probeer ik elke week weer nieuwe trucjes uit, in de hoop de leerlingen stil te krijgen. Waar Nederlandse leerlingen na een tijd wel stil worden, worden de Surinaamse dat niet altijd. Een uitdaging dus, die ik graag met beide handen aangrijp. Ik leer ontzettend veel van mijn tijd hier. Voorbeelden, opdrachten, werkvormen of zelfs complete lessen uit mijn mouw schudden omdat ik plots te horen krijg dat ik moet invallen, gebeurt hier regelmatig en daardoor wordt mijn improvisatievermogen goed getraind. Ik ben erachter gekomen dat een computer in het lokaal in Nederland als een spiekbriefje werkt: als je het bij de hand hebt, gebruik je het, terwijl het zonder briefje ook goed lukt. Ik vraag de klas vaak even geduld te hebben zodat ik rustig kan nadenken om een voorbeeld te bedenken: een goede vaardigheid om mee naar Nederland te nemen, dus.

GENIETEN VAN HET LEVEN
Sinds ik aan de Gongrijpstraat 45 (in de studentenmond ook wel ‘GG45’ genoemd) woon, ben ik gaan genieten van alles wat ik doe, elke dag. Ik heb zo veel toffe mensen ontmoet met wie het ontzettend goed klikt en elke week blijven er mensen bijkomen. Dat is het voordeel van een studentenhuis: sinds ik daar woon heb ik vier nieuwe huisnoten gekregen. Josephine, Petra, Hugo en Susanne zijn net zo snel ingeburgerd als ik dat was. Of iemand mee op stap gaat, is een retorische vraag en op de vraag ‘Wie gaat mee naar Tora?’, is het antwoord ook bijna altijd ‘ja’. De Tora is het zwembad waar we lekker kunnen ontspannen na een heftige stagedag van 07.30-12.45. Je kunt je voorstellen dat je daar dan wel écht aan toe bent... Op donderdag hebben Julie, Tamara, Anouk en ik salsales en daarna laten we onze salsamoves a.k.a. basicsteps (hard op weg om profs te worden… ahum…) zien in de Havana Lounge. Afgelopen dinsdag zijn GG45 en GG49 samen naar de bios geweest en je kunt je voostellen dat die compleet is ingericht op Suriname: popcorn met caramel, cola light verkopen ze niet en de stoelen kun je achterover zetten. Welkom in SU!

OVERNACHTEN OP DE VOLTZBERG
Vorige week vrijdag vertrokken Anouk, Tamara en ik richting Voltzberg. Omdat je met z’n drietjes niet zo maar daarheen kan, waren we aangesloten bij een willekeurige groep mensen die via dezelfde organisatie geboekt had. We reden met een busje vijf uur lang over een zandweg met kuilen all over the place. De trilplaat in de sportschool kan ik de komende weken wel overslaan. Dat busje ging zó scheef af en toe dat ik de krantenkoppen al voor me zag, maar de Surinamers bleven volkomen chill en ik daarna ook. Na vijf uur kwamen we aan bij het dorpje Witagong, waar we op de boot stapten richting Fungu Island. Het was drie uur varen en we vermaakten ons goed. Wát een besefmomentje is dat dan. Je vaart op een gigantische rivier en overal waar je kijkt, zie je jungle. Op een gegeven moment zagen we een groot huis aan de oever van de rivier: we hadden Fungu Island bereikt. Het hangmattenkamp had meerdere verdiepingen en vanuit je hangmat had je een prachtig uitzicht. We hebben even wat gezwommen, gechilld en zijn ’s avonds niet te laat gaan slapen. Op zaterdag gingen Tamaar, Nouk en ik met z’n drieën en drie gidsen op pad richting de Raleighvallen. De rest van de groep had een ander programma, omdat wij graag op de top van de Voltzberg wilden slapen, terwijl de rest graag terugwilde naar het hangmattenkamp. Enfin, we voeren met een bootje richting de overkant van de rivier en stapten uit bij het vakantiehuisje van Bouterse. Daar hebben we Erik Bouterse ontmoet, de broer van de president van Suriname. We maakten een klein tochtje door de jungle en kwamen uit bij de Raleighvallen: wat een mooi uitzicht was dat, zeg. Het was een gigantische stroomversnelling. Nadat we er even van genoten hadden, liepen we terug naar de boot. We gingen naar het kamp, lagen even in de hangmat, pakten onze tas in en maakten ons klaar voor de grote tocht naar de top van de Voltzberg. Bepakt en bezakt begonnen we aan onze tocht richting boven. Ik ben pro geworden in balanceren (met hulp van Gio, die op zijn teenslippers de hele berg beklommen heeft en bij elk beekje in het water sprong zodat hij ons een hand kon bieden als wij over een boomstronkje over een beekje moesten lopen) en takken ontwijken met een backpackje en slaapmatje op mijn rug is ook geen probleem meer. We hoorden onderweg continu van achteren: ‘’Raleigh Girlz, ik hoor jullie niet!’’ Het was Lorenzo, die achteraan liep en de sfeer erin hield. En dat lukte! Tot we bij het eerste plateau stonden, omhoog keken en de rots van de Voltzberg verderop zagen liggen. Hoe komen we daar in hemelsnaam op, dachten we. We zetten een knop om, liepen nog één kilometer door de jungle en toen kwamen we aan bij de voet van de berg. Een klein schietgebedje en de grote klim kon beginnen. Het eerste gedeelte moesten we op handen en voeten klimmen. Het tweede gedeelte was een grote granieten rots. We liepen pal in de zon en recht omhoog. Het tempo zat er goed in, maar daar stond ik niet zo bij stil. In no time waren we halverwege en omdat ik gehoord had dat het klimmen ruim een halfuur zou duren, dacht ik bij onze eerste pauze: dit ga ik nooit volhouden. We liepen nog vijf minuutjes door en ineens zag ik dat ik niet verder kon lopen: we hadden de top bereikt! Zo snel al?! Toen sprongen de tranen in mijn ogen. Het uitzicht was prachtig. Overal hoorde je brulapen en vogels en zo ver je keek, was jungle te zien. Remi op de wereld, zo voelde het. Ineens hoorden we van achter een bosje: ‘’Als jullie ons zoeken, wij zijn hier!’’ En daar zaten ze hoor, onze reisleiders op een rijtje te chillen na de tocht. De Borgoe kwam tevoorschijn en het werd een gezellige avond. Lorenzo had muziek bij zich en de sfeer zat er goed in. Guusje Meeuwis met ‘Het is een nacht’ knalde uit de speakers en werd afgewisseld met Surinaamse hits als ‘Bruck off ya back’. (Aanradertje!) We genoten van de sterrenhemel en alle vallende sterren die we daardoor zagen en vielen in slaap. De volgende ochtend werden we al vroeg wakker, zodat we de zonsopgang zouden kunnen zien. Helaas was het heel mistig, dus we konden niets zien. We ontbeten, maakten ons klaar en liepen terug naar beneden. Na drie uur kwamen we aan bij het hangmattenkamp en daar hebben we de hele dag gechilld. ’s Avonds zijn we met de groep en gidsen op zoek gegaan naar vogelspinnen en toen heb ik een angst overwonnen: ik heb er een vastgehouden! Ik zal jullie dus nooit meer roepen als er een microspin zit, papa, Dirk, Willem, Lando en Daan!

Al met al heb ik een geweldige trip gehad en geniet ik de hele week door. Afgelopen weekend ben ik naar Bigi Pan geweest, maar dat schrijf ik in een andere blog. Volgens mij is deze namelijk alweer véél te lang geworden. Still try…

Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn blog. Bedankt voor het lezen!

Heel veel liefs,

Lotte