Hoog bezoek!

Lieve vrienden,

Het ene oor in, het andere weer uit, dacht ik steeds wanneer iedereen me vertelde: ‘’Geniet, want voor je het weet, is het avontuur voorbij!’’ Ik vond (en vind) vier maanden namelijk nogal lang en met mijn naïeve hoofd geloofde ik er niets van. Bij dezen geef ik iedereen die zich aangesproken voelt, gelijk. Eenmalig. Mijn laatste anderhalve maand is aangebroken en ik ben bang dat die nog sneller voorbij vliegt dan de afgelopen maanden. Don’t want to go home…

STAGE
De paasvakantie was in zicht en dat was te merken in de lokalen van M.G.J. Poolschool. Het voelde een beetje als de laatste week voor de zomervakantie in Nederland: de leerlingen hadden geen zin meer, waren druk en wilden louter spelletjes spelen. Het leuke was dat ik weer een flink aantal invaluurtjes had. Omdat ik me daarop niet kan voorbereiden, bedacht ik ter plekke een aantal spelletjes. De leerlingen genoten van ’30 seconds’ met de woorden die zij moesten kennen voor woordenschat. Wat deden ze leuk mee! Het voor ons welbekende ‘moordspel’, kenden zij nog niet en het was hilarisch om te zien hoe fanatiek de leerlingen meededen. Uiteraard wel op z’n Surinaams… Waarom zou je elkaar een hand geven als het ook met een uitgebreide ‘boks’ kan?

BIGI PAN
Na het beklimmen van twee bergen, vonden we dat het tijd was voor een tripje waarin ‘relaxen en genieten’ centraal stonden. Waar kun je dat beter doen dan bij Bigi Pan? We gingen met een groep van tien: negen dames en één man. Je kunt je voorstellen dat dat wel héél gezellig was! We werden opgehaald met een busje en daar begon het feestje al. Marco Borsato knalde met zijn hitjes uit de speakers we zongen allemaal uit volle borst mee. Na de busrit richting Nieuw-Nickerie, voeren we met een bootje door het moeras richting Bigi Pan. Ik wist eerlijk gezegd niet precies wat het inhield. Natuurlijk had ik wel het wel gegoogeld, maar wanneer je daar arriveert, vallen alle puzzelstukjes pas écht op hun plek. Enfin, we kwamen aan bij groot open water; het leek op een meer. Allerlei huisjes op palen stonden in dat water. Het was eigenlijk een minidorpje op het water. We voeren richting het huis van Gerda, onze gastvrouw. Vlak voordat we met een bootje vogels wilden spotten, vroeg ik haar hoe Bigi Pan ontstaan was. Ze vertelde enthousiast dat dat komt door de vissers van vroeger. Er zouden daar zo ontzettend veel vissen zwemmen, dat vissers hier besloten te wonen. Nou ja, veel vissen, dat zal toch wel meevallen, dacht ik toen. Ha, daar kwam ik een uur later op terug. Terwijl we door het moeras voeren om vogels (waaronder flamingo’s) te kijken, vlogen de vissen letterlijk de boot in. Was je net lekker een foto aan het maken van het mooie uitzicht, knalt er ineens een vis tegen je aan. Iedereen in het bootje totáál in paniek natuurlijk, want die vis kun je niet rustig oppakken om hem vervolgens weer in het water te gooien. Ergens was het wel spannend eigenlijk, want je wist nooit wanneer de vis je zou aanvallen.
’s Avonds zijn we opnieuw in het bootje gestapt; we gingen kaaimannen vangen. Toen we een half uur gevaren hadden, schenen onze reisleiders met hun koplampen in het water. In de verte zag je vervolgens allerlei knikkertjes oplichten: de oogjes van de kaaimannen. Terwijl wij nietsvermoedend rondkeken, sprongen de reisleiders uit de bootjes om lopend richting die kaaimannen te gaan. Ieder zo zijn ding, denk ik dan maar. Hij ving een kaaiman en wij hielden hem vast. ’s Avonds hebben we gechilld met z’n allen en de volgende dag hebben we vissen gevangen en een modderbad genomen.

HOOG BEZOEK
Na twee maanden was het dan zover: papa en mama kwamen naar Suriname! Ik haalde ze op van het vliegveld en het was heel fijn hen weer te kunnen omhelzen. We reden naar Paramaribo en kletsten flink bij. Het was leuk om te zien hoe bijzonder zij het land vonden, terwijl het voor mij al zo normaal is geworden. ’s Avonds dronken we cocktails en gingen we uit eten. Kletsen, kletsen, kletsen! De volgende dag was het tijd dat ik mijn tourguideskills liet zien: ik nam pap en mam mee naar alle hotspots van Paramaribo. ’t Vat, het Torarica, Fort Zeelandia, de Tequilabar, de waterkant, mijn huis en uiteraard mijn stageschool. De dag vloog om en ’s avonds aten we een hapje bij de Waagh. De volgende dag was het tijd voor een tripje! Rudi Wortel nam ons mee naar verschillende plantages. Het was indrukwekkend om te zien hoe de lokale bevolking daar leeft. Bij elke boom die we tegenkwamen, bleven we stilstaan omdat een blad goed zou zijn voor hoofdpijn of potentie en de geschiedenis van de slavernij kwam natuurlijk veel aan bod. Ik genoot ervan om te zien hoe leuk papa en mama het vonden. ’s Avonds hebben we een hapje gegeten in een Surinaams restaurant met mijn huisgenoten. Het was erg gezellig! Het is fijn om via Skype of Whatsapp voortaan namen te kunnen noemen zonder daar steeds uitleg bij te hoeven geven, haha! Dinsdag was alweer de laatste dag voor papa en mama en om hen een klein beeld van de jungle te geven, nam ik hen mee naar Peperpot. Dat is een natuurpark met een duidelijk wandelpad, met aan weerskanten jungle. We spotten aapjes en andere dieren en gingen ’s avonds naar Braamspunt om zeeschildpadden te spotten. Het was een bijzondere ervaring om de Leatherback te zien: de grootste zeeschildpad die in Suriname te vinden is. Dit beest was zo’n 2 meter lang. We gingen weer terug naar Paramaribo en namen daar afscheid. Weer een klein traantje, maar deze ging snel weer weg: over 1,5 maand ben ik weer thuis.

GALIBI
Het weekend nadat papa en mama weg waren, ging ik met Joos en Suus naar Galibi. Dit is een gebied gelegen in Noordoost-Suriname. Drie maal raden in welk thema dit weekend stond… Zeeschildpadden spotten! We kwamen na drie uur rijden aan bij de oversteek richting Frans-Guyana. We keken daar even rond en stapten toen op de boot die ons naar Galibi bracht. We moesten een flink stuk varen en omdat wij al van onze andere huisgenootjes gehoord hadden dat je het minst nat zou worden als je voorin zou zitten, regelden we dat. Zo gezegd, zo gedaan: we zaten voorin en bleven kurkdroog, terwijl de rest van de passagiers zeik-, zeik-, zeiknat werden. En een schik dat Joos had, die met haar gezicht richting hen zat. Het strand van Galibi was prachtig; Suriname heeft niet veel strand en je geniet er dan extra van als je ineens strand ziet. We pakten onze spullen uit, deden onze bikini aan, rolden de handdoeken uit en gingen lekker bakken op het strand. ’s Avonds pakten we de boot weer om richting een ander strand te gaan, waar de zeeschildpadden te zien waren. Al snel zagen we er één en niet veel later volgden er een aantal meer. Omdat we geen enkele zeeschildpad konden vinden die eieren aan het leggen was, stapten we weer in de boot om verder te varen. Een aantal kilometer verderop stapten we uit en wachtten daar tot onze gids ons kwam vertellen dat hij er een had gevonden. Nietsvermoedend stonden we te wachten, toen hij een aantal babyzeeschildpadjes op de grond zette: er was een nestje met eieren uit aan het komen! Ze waren zó schattig. Onze gids bleef maar met nieuwe schildpadjes komen. Wij kregen de opdracht ze naar de zee te brengen, zodat ze niet de verkeerde kant op zouden lopen. Veel schildpadjes overlijden daardoor namelijk. Kort hierna zagen we nog een schildpad die eieren aan het leggen was. Met een voldaan gevoel voeren we terug naar ons huisje, waar we gezellig gekaart hebben met Cédric, Niek en Wouter (mijn hostelhuisgenoten) die toevallig dezelfde tour geboekt hadden. We feestten door op het strand en de sfeer zat er goed in, totdat we een lichtje dichterbij zagen komen: er kwam een strandwacht aan. Snel zetten we de muziek uit en onze puppyogen op. Maar een Surinaamse strandwacht zou niet Surinaams zijn, als hij niet van een feestje hield! Hij wilde dat we door zouden feesten en deed even mee. De volgende dag maakten we nog een wandeling over Galibi en daarna vertrokken we weer. Het was een geslaagde trip.

De rest van de week hebben we eigenlijk vooral ‘no spang’ gedaan: we hebben lekker gezwommen, gegeten en gefeest. Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik alweer twee tripjes gemaakt, maar die schrijf ik in een nieuwe blog, anders wordt deze weer véél te lang…

Zoals jullie wellicht geconcludeerd hebben, heb ik al veel van Suriname gezien. Het land krijgt een steeds groter plaatsje in mijn hart en hoewel ik mijn lieve vrienden en familie in Nederland ontzettend mis, heb ik nu al een klein beetje heimwee naar Suriname als ik aan mijn vertrek denk.

Heel veel liefs,

Lotte