Switi Sranan, tot snel!

Lieve vrienden,

De laatste keer stage, de laatste keer Tora, de laatste keer genieten met mijn huisgenoten én de eerste keer iedereen in Nederland weer zien!

Zo, dát is lang geleden. Mijn laatste drie weken in SU stonden in het teken van afscheid nemen en voor de laatste keer ultiem genieten. Ik kreeg er steeds meer huisgenoten bij. Een speciale vermelding voor Thijmen de Beer en Guus de Natris, die ontzettend graag genoemd wilden worden in mijn blog. Zij kwamen na de logopedisten, samen met Parastoe en Sietske in de groep. Ik was dus een soort tourguide/ervaringsdeskundige die alle hotspots van Suriname kon laten zien. Tot het moment aan was gebroken dat ik in de taxi stapte richting het vliegveld. Uiteraard moest ik een klein traantje wegpinken, toen ik afscheid nam van iedereen. Want ja, ik kan nog steeds niet tegen afscheid nemen. Wel was ik er inmiddels klaar voor om weer naar mijn leven in Nederland te gaan. Ik had mijn familie, vriendinnen en vrienden erg gemist en keek ernaar uit ze weer te zien.

Na een vlotte vlucht, kwam ik aan op Schiphol waar een grote verrassing op me stond te wachten: mijn beste vriendin Josje! Wat was ik blij haar, mama en Willem weer in mijn armen te kunnen nemen.
Die dag en de dag erna, stonden compleet in het teken van verrassingen. Steeds wanneer ik dacht: nu is het echt klaar met de verrassingen, stond er weer iemand nieuws voor mijn neus. Wat heb ik genoten!

Inmiddels is het over met de pret: zowel Suriname als het weerzien, zijn voorbij en het ‘gewone’ leven begint weer. Heel gek, aan de ene kant ben ik alweer helemaal gewend aan mijn leven in Nederland, maar aan de andere kant moet ik echt mijn draai weer vinden. Ik had niet verwacht dat ik dat laatste zo lastig zou vinden. Gelukkig lost tijd alles op, dus ik weet zeker dat ik snel weer helemaal mijn draai gevonden heb!

Ik kijk terug op een avontuur waarvan ik veel geleerd heb. Suriname is een prachtig land, met mooie cultuur. Wat zijn Surinamers gastvrij; ze willen je allemaal helpen en zijn heel begaan. Gek, want aan de andere kant heb ik ervaren dat Surinamers heel afstandelijk kunnen zijn vanwege de formaliteit die daar nog sterk aanwezig is. Ik heb vaak door Paramaribo gelopen en gedacht: volgens mij is dit Nederland maar veertig jaar geleden, mét mooi weer. Mijn Surinaamse leerlingen vroegen mij laatst: ‘’Juffie, waarom zijn Nederlandse kinderen zo brutaal?’’ Nou, ik denk dat dat antwoord iets is wat wel tekenend is voor het verschil tussen Suriname en Nederland: waar Nederlanders eerlijk zijn en zeggen wat zij denken, zal een Surinamer sneller zijn mond houden en zeggen dat alles goed gaat. Het lijkt of Surinamers continu een vriendelijk masker op hebben, waardoor concrete feedback en een diepgaand gesprek wat sneller uitblijven. Ik vond het lastig om soms gesprekken te voeren met leerlingen, omdat zij niet omschreven hoe zij zich voelden. Ik kreeg altijd een vriendelijk knikje met ‘ja juf’, terwijl zij in praktijk juist ‘nee’ deden. Ik vond het daar dus lastiger een band met de leerlingen op te bouwen dan in Nederland. Ik heb veel kansen gekregen om les te geven en om mijn eigen manier van lesgeven vast te houden. Mijn stageperiode is dus zeker geslaagd! Met dikke knuffel van mevrouw Elmont en een innig afscheid van mijn blauwe bankje, kijk ik terug op een mooie, leerzame tijd op M.G.J. Poolschool.

Veel Surinamers vroegen me regelmatig of ik in Suriname zou kunnen wonen. Wonen? Nee, daarvoor is het leven in Suriname mij te rustig. Ik zou na een tijd de prikkels van een stad missen. Suriname is een mooi land voor stage en vakantie, maar mijn Nederlandse mentaliteit die er al twintig jaar ingestampt is, blijft onderdeel van mij. Regelmatig als ik door de gangen van de school liep, zei een collega die ik op dat moment aan het inhalen was: ‘’Pas op, juffie heeft haast!’’ Dus ja, ‘no spang’ heb ik wel deels overgenomen, maar ik weet niet of ik dat ooit helemaal ga worden.

Al met al, ben ik héél blij dat ik de kans naar Suriname te gaan, met beide handen heb aangegrepen. Ik heb veel mensen leren kennen met wie ik deze geweldige ervaring in een prachtig land kan delen. Met als (letterlijk) hoogtepunt van Suriname de Voltzberg, denk ik aan alle tripjes die ik gemaakt heb met een hechte groep. Want dat is wat ik eraan heb overgehouden: vrienden en herinneringen.

Lieve mensen die mijn tijd in Switi Sranan tot een onvergetelijke, leerzame tijd hebben gemaakt, bedankt en tot snel!

Ik wil jullie allemaal bedanken voor het volgen van mijn blog en het geven van de leuke reacties! Dit was mijn laatste blog, want helaas... Mijn leven in Nederland is niet zo boeiend als in Suriname.

Heel veel liefs,


Lotte