''Juffie, juffie, welkom in SU!''

Lieve vrienden,

Zoals jullie wellicht weten, zit mijn eerste week als Bakra in Suriname erop: de eerste roti is gegeten, mijn eerste Parbootjes zijn gedronken, de eerste contacten zijn gelegd, mijn eerste dag als ‘juffie’ is geweest en mijn eerste leerpunt is volop in ontwikkeling: no spang!

De tranen rolden wel even over mijn wangen vorige week donderdag, toen ik bij de gate zat te wachten tot we mochten boarden en ik van verschillende lieve mensen nog een berichtje kreeg. Snel droogde ik mijn tranen, want kom op: ik ga vier fantastische maanden beleven.
Toen we eenmaal opgestegen waren, zat de sfeer er in het vliegtuig goed in: iedereen kletste met elkaar en alle Surinamers leken elkaar te kennen. Er werd flink wat alcohol besteld en gezellig gekletst. Ik heb nog nooit zulke gezellige mensen gezien, dacht ik toen. De inburgering werd voortgezet toen er een rotirol onder onze neus geschoven werd. Een aantal uur later landden we eindelijk en toen we een 'dit-is-leuk-voor-later'-foto wilden maken bij het vliegtuig, was de lens compleet beslagen, omdat het zó intens warm was daar. En ik kan je zeggen: daar geniet je van als je die ochtend nog een winterjas aanhad (en als je telefoon een week later ontploft omdat iedereen foto's van de sneeuw in Nederland plaatst). Nadat we twee uur in de rij hadden gestaan voor de paspoortcontrole, liep ik richting Lianne en Elvin, die mij naar mijn huis zouden brengen. Onderweg keek ik mijn ogen uit naar de mooie natuur en mijn eerste indrukken van Suriname, terwijl ik volop kletste met Lianne en Elvin.
'Thuis' werd ik goed ontvangen door Prachant, mijn huisbaas. Hij liet me mijn toekomstige huis zien en vertelde me dat het zaterdag klaar zou zijn. Nou, toen ik zag hoe veel er nog aan het huis moest gebeuren, knipperde ik wel even met mijn ogen. Hij nam mijn Belgische bovenburen, Lianne, Elvin en mij mee uiteten en ik voelde me direct 'thuis'.

Na deze eerste dag, is de tijd in Suriname omgevlogen. Ik heb veel indrukken gekregen en ik denk dat er de komende maanden nog wel wat bij komen. Als ik nu aan Suriname denk, denk ik aan gastvrijheid, liefde voor het land, geschiedenis, no spang, geduld hebben, vrolijkheid, ‘spraakzame’ mannen, muziek, natuur, respect, lekker eten, dansen, feesten en mooi weer.
Gastvrijheid is niet voor niets het eerste woord dat in mij opkomt als ik aan Suriname denk. Mensen die mij goed kennen weten dat ‘eten’ normaliter hoger in mijn lijstje zou staan en het eten hier is geweldig, kun je nagaan hoe gastvrij de gemiddelde Surinamer is. Volg je me nog? Er wordt overal gevraagd of je mee wilt eten of drinken en iedereen wil je graag welkom heten in Paramaribo. Een aantal dagen geleden stond ik op het punt om te vertrekken, toen mevrouw Loor (de stagecoördinator van het IOL, de lerarenopleiding van Paramaribo) voor mijn huis stond. Ze nam mij en Iris spontaan mee naar een restaurant. (Gaat het tóch nog over eten…) Nadat ze ons thuis af had gezet, hebben Iris en ik mevrouw Loor met man en macht moeten overtuigen van het feit dat we toch écht wel zelf naar het zwembad zouden lopen, die drie straten verderop was, omdat ze erop stond dat ze ons zou brengen. Ontzettend lief van haar! Niet alleen docenten, ook leerlingen hebben me welkom geheten. Toen ik door de gangen van M.G.J. Poolschool (mijn stageschool) liep, galmde er uit een van de lokalen: ‘Hey juffie, juffie, welkom in Suriname!’
Die ritjes met de auto heb ik niet alleen met mevrouw Loor gemaakt. Eén van mijn eerste dagen in Suriname werd ik door Prachant in de auto gezet, nog voordat ik kon zeggen wat mijn plannen waren voor die dag. We reden de hele stad door en hij vertelde vol enthousiasme over alles wat we zagen. Je kon merken dat hij het geweldig vond over zijn land te praten. Overal hier is namelijk wel een stukje geschiedenis te vinden: van de straatnamen tot de kogelgaten van de Decembermoorden. Ik heb gemerkt dat het verleden hier nog heel erg speelt en dat voornamelijk de slavernij in het dagelijks leven een veelbesproken onderwerp is.
Verder denk ik uiteraard aan ‘no spang’: waar ik in Nederland een bezige bij ben en van hier naar daar ren en me vaak véél te druk maak om zaken, denk ik nu al redelijk als Surinamer. Ik zeg ‘redelijk’, omdat ik soms nog even op mijn tanden moet bijten als ik al een uur in de rij sta en werknemers rustig pauze gaan nemen om stipt 12.00 uur. Hetzelfde gebeurt op de bouw. Omdat mijn huis nog niet klaar is, ben ik er al anderhalve week bij betrokken. En laten we het erop houden dat de bouwvakkers genieten van de zon, hun leven en de gezelligheid met elkaar. Al anderhalve week heb ik mijn koffer niet uit kunnen pakken en dat zorgt ervoor dat het lastiger is mezelf écht ‘thuis’ te voelen. Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn benen omhoog voor het zwembad, dus het vakantiegevoel zit er stiekem nog wel een beetje in, wat ergens ook wel heel fijn is.
Vrolijkheid is iets wat hier ook erg opvalt: harde swingmuziek uit de boxen van de auto’s en huizen en gezellige taxichauffeurs all over the place. Ik moet wel bekennen dat ik af en toe even schrik, als er opeens een auto naast me stopt. Vaak gevuld met mannen die me nafluiten of – roepen, ‘ey chickie’ zeggen of gewoon een vriendelijke groet afgeven. Altijd vrolijk, met een big smile op hun gezicht.
Die vrolijkheid is ook in muziek terug te vinden: echt van die ‘billenshakemuziek’ (Gree, echt wat voor jou hier), waar al die Surinaamse dames en heren hun beste dansmoves op laten zien in de club. Nog even (lees: een jaar of 10) oefenen en squatten en dan kom ik hopelijk in de buurt van die geweldige pasjes. Echt waar, je staat gewoon te dansen en plotseling ontstaat er een kring waarin een dancebattle uit wordt gevoerd. Ik heb mijn ogen uitgekeken.
De natuur van Suriname is iets waar je niet omheen kunt. Overal zijn bomen, beekjes, dieren, muggen, andere insecten en honden. Over die laatste drie ben ik iets minder te spreken. De muggen omdat ze me mijn huid opvullen met rode bulten, de insecten omdat ze insecten zijn en de honden omdat ze ’s nachts niet kunnen stoppen met blaffen. Maar over de rest van de natuur: het is prachtig. Ik blijf maar foto’s maken en rondkijken.
Iets waar ik me ook over blijf verbazen, is de multiculturele samenleving hier. Nu weet ik dat Nederland dat ook heeft, maar wij kunnen echt nog wat leren van de manier waarop dat hier gaat. Synagogen zijn naast moskeeën gebouwd en wanneer de Islamieten een feestje geven, worden de Joden uitgenodigd en andersom. Iedereen behandelt elkaar hier met respect en dat is zo mooi om te zien. Iedereen is hier Surinamer, of je voorouders nu Hindoestaan zijn, Creool, Chinees of Javaan.
En dan last, but not least: het weer. Ha-le-lu-ja. Aangezien ik in Nederland in de winter zo wit ben dat ik licht geef, kan ik hier extra van genieten. Toen we afgelopen zondag overdag een barbecue hadden met allemaal Nederlandse stagiaires op een resort, kreeg ik de gouden opmerking van onze gekke reisleider van de binnenlandtripjes mee: ‘Looooootje, je wordt eerst een tomaatje, maar daarna een chocolaatje.’ Nou Rudi, hopelijk sla ik de fase van ‘tomaatje’ over.

Zoals je wellicht kunt opmaken uit mijn verslag, heb ik het enorm naar mijn zin hier in Paramaribo. Mijn eerste indrukken zijn goed en ik kan me voorstellen dat mensen verliefd worden op dit land. Ik hoop dat mijn huis snel af is, zodat ik me samen met Niels, die vandaag landt, écht thuis kan gaan voelen. Maar voor nu geniet ik nog even van mijn vakantiegevoel: ik ga mijn patta’s uitdoen, mijn benen omhoog leggen en nog even genieten van mijn minivakantie in het hostel.

Liefs,

Lotte