''Mammie, dans als een sexy boontje nah!''

Lieve vrienden,

We zijn weer twee weken verder en er is ontzettend veel gebeurd. Naast mijn, voor mijn doen, bruine huid, hebben mijn handen een nieuwe kleur gekregen: blauw. En dan bedoel ik niet de blauwe verf van Holi Phagwa, want die ging er na drie keer make-upremover, vijf keer scrubben en drie keer douchegel wel van af. Nee, ik heb het over alle handen die ik afgelopen week geschud heb, omdat ik veel mensen heb leren kennen. Ja, ja, ik ben verhuisd!

STAGE
Allereerst zal ik jullie een korte update geven over stage. Alles gaat heel goed op M.G.J. Poolschool. Naast alle lessen die ik gegeven heb, heb ik een mooi onderwerp voor mijn onderzoek gevonden. En met gevonden, bedoel ik ook gevonden. Ik observeerde en brugklas die een les had in de bibliotheek van de school en ‘de biebjuf’ las met de leerlingen een klassikaal boek. Ik schok zó van het niveau, dat ik direct besloot mijn onderzoek hieraan te koppelen. Ik ben momenteel dus druk bezig met het voorbereiden van de uitvoering ervan.
Verder heb ik, naast alle lessen Nederlands, een les over Nederland gegeven. Wat lijken Surinaamse en Nederlandse leerlingen soms toch op elkaar: lekker kletsen met elkaar, tot het moment dat ik met eten begin te zwaaien. Stroopwafels in dit geval. De leerlingen genoten ervan en toen ik daarna een quiz met de klas deed over Nederland, stelden de leerlingen gigantisch veel vragen, wat ik niet echt gewend ben hier. Het is me opgevallen dat leerlingen veel meer gesloten zijn. Wanneer ik een individueel gesprek met een leerling voer, kom ik er hier vaak niet achter wat precies het probleem is. Ik steek er veel energie in en hoop dat het na een tijdje zijn vruchten afwerpt.

EEN NIEUW THUIS
Mijn grootste doel in Suriname was mensen leren kennen en nu weten jullie dat ik daar nooit echt moeite mee heb. Ik was dus vastberaden veel nieuwe mensen te ontmoeten voordat ik ging, maar eenmaal hier aangekomen, bleek het wat lastiger te gaan dan ik van te voren gedacht had. Ik leerde wel mensen kennen, maar echt een groep werd het niet. Zelf was ik namelijk ook onderdeel van een groep, maar deze groep bestaat uit mensen die ik al ken. Toen ik in gesprek was met Julie, een meisje dat ik hier heb leren kennen, vertelde ze me dat ze op salsales zou gaan. Ze dacht dat ik dat wellicht leuk zou vinden, dus ze vroeg of ik ook wou gaan. Ik twijfelde geen moment en schreef me in. Samen met Julie gingen nog twee andere meiden (Tamara en Anouk) mee en het klikte direct. Deze lessen zijn echt geweldig. Naast het feit dat je dansspieren getraind worden, worden ook je lachspieren getraind. Onze dansdocent maakt geweldige opmerkingen. De ene na de andere keer hoor je keihard door de zaal: ‘’Mammie, dans als een sexy boontje nah, laat me je sexysalsaface zien!’’ Donderdag was de tweede les en onderweg vertelden Tamara en Anouk dat ze een trip hadden gepland de volgende dag. Ze zouden met z’n tweetjes met het openbaar vervoer richting Brownsweg rijden en daarna de Brownsberg gaan beklimmen. Ik heb ze totaal voor gek verklaard. Wie haalt het in zijn hoofd om hier zonder gids een tour te doen, dacht ik toen. Na de les, besloten we onze dansmoves te showen in Havana Lounge. Onder het genot van een biertje zaten we gezellig wat te kletsen voordat we richting Havana gingen, toen Tamara en Anouk vroegen welke plannen ik dit weekend had. Ik vertelde hun dat ik nog geen plannen had en ze vroegen of ik met hen meewilde. Toen ik erover nadacht, bedacht ik me dat ik met mezelf af heb gesproken dat ik alle avonturen die op mijn pad komen in Suriname, aangrijp. Ik pakte snel de taxi richting het hostel, pakte mijn rugzak in en vertrok de volgende ochtend om 04.30 uur met de taxi richting Tamara en Anouk. Omdat we hoorden dat de staatsbus om 06.00 uur zou vertrekken, leek het ons handig daar om 05.15 uur te staan, zodat we zeker op tijd zouden zijn. Nadat we het aan tien mensen gevraagd hadden en we tien verschillende antwoorden kregen, kwamen we erachter dat de bus om 08.30 zou vertrekken. Neeeee, is goed joh. Drie blanke vrouwen in het donker in het centrum van Paramaribo, waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen, dacht ik toen. Enfin, de bus vertrok en na dik twee uur werden we door de buschauffeur, die zijn peukie al rijdend opstak (kan allemaal hier) afgezet aan de voet van de Brownsberg. Hij vroeg zich af hoe wij boven wilden komen zonder taxi en toen we vertelden dat we wilden lopen, vroeg hij ons of we wel goed bij ons hoofd waren. We knikten (toen nog vrolijk) ‘ja’ en begonnen aan onze klim. De natuur was prachtig en het was heel bijzonder tussen de brulapen die je in de verte hoorde en de boskonijnen die over de weg hupten, richting de top te lopen. Na 3,5 uur kwamen we aan bij een kamp en daar hebben we onze hangmatten opgehangen, nog wat gechilld en toen lekker geslapen. De volgende dag zijn we vroeg opgestaan om de watervallen te bezoeken en ook dat was een flinke klim. Maar wauw… Wat was dit het waard. We liepen terug naar het kamp en regelden daar een lift naar beneden. Rond 16.00 uur kwamen we aan bij het Brokopondomeer en hingen onze hangmat op in een hutje dat direct aan het water stond. We hadden prachtig uitzicht en hebben ’s avonds gechilld met de mensen die ons een lift hadden gegeven. Het was een groep geneeskundestudenten die Tamara en Anouk al kenden. De volgende dag hebben we kajaks gehuurd en voeren daarmee over het Brokopondo Stuwmeer, tussen alle bomen door. We regelden een andere lift terug richting Brownsweg en pakten daar de staatsbus terug naar Paramaribo. ’s Avonds zijn Tamara, Anouk en ik samen met Anniek en Marlene naar een tempel geweest, waar de Holica verbrand werd: de aftrap van Holi Phagwa! Het was heel bijzonder om te zien waar deze nationale feestdag vandaan kwam. Deze avond was Suriname zoals we het kennen: iedereen was welkom op dit Hindoestaans feest en er was eten all over the place. We werden letterlijk aan onze armen meegesleurd richting de eetzaal, waar we heerlijke roti gegeten hebben. Want ja, stel je toch eens voor dat je hier in Suriname verhongert… Gaat dus nooit gebeuren, want voordat je ook maar kunt zeggen dat je geen trek hebt, wordt er al een stuk kip in je mond gestopt.
De volgende dag werd ik al vroeg gebeld door Anouk, die me vertelde dat ik bij hen in huis kon komen wonen! Het huis van Niels en mij is nog steeds niet af en het klikte zo goed met deze meiden, dat dit voor mij de perfecte oplossing was. Ik pakte snel mijn spullen, belde een taxi en een uur later stond ik in mijn nieuwe huis. We maakten ons lekker ‘no spang’ klaar en liepen richting de Palmentuin, waar we flink Holi Phagwa gevierd hebben. Dat is toch geweldig? Je gooit bekenden en onbekenden vol met kleuren en iedereen accepteert het en gooit terug. Wat een geweldige ervaring was dit.

Twee weken terug had ik een dipje: ik voelde me niet thuis en had niet écht aansluiting bij een groep. Hoe snel kunnen dingen veranderen: binnen twee dagen heb ik twee superleuke meiden leren kennen met wie het heel goed klikt, heb ik nog heel veel andere mensen leren kennen én heb ik een nieuw huis en inmiddels weer een nieuw huisgenootje: Josephine. Ik ben helemaal gelukkig en klaar voor nog veel meer nieuwe avonturen. Want dat is hoe het voelt: alsof ik Suriname opnieuw, op een andere manier mag leren kennen en daar kijk ik héél erg naar uit!